حاجی به خانه ی خدا رفت ، حاجی ماند و برنگشت.

پیش تر ها سنت شکنی رسم بود، آنجا که حرمت محرم شکستند و ماه خدا را چون شفق گلگون نمودند.

حالا سنت شکنی افتخار شده، ماه حرام را با خون حاجیان حلال می کنند.

حرام خدا حلال می کنند؛ ذریه ی بی دین جاهلیت.

آه محمدا، غیبت فرزندت طولانی شد، سامری، گوساله هایش را در مکه نهاده است. فرعونیان، تخت روانشان را بر پیکر حاجیان می رانند.

نازنینا، اشک های علی را، چاه تاریخ گواه است و از یاد نبرده ست. تاریخ را تکرار می کنند، این بهانه جویان بت پرست. 

می دانم، می دانم حسین زمان می آید، دوباره کربلا می شودو بزودی تاریخ ننگ شرمندگی اش را از هستی خفاشان زمان برای همیشه خواهد شست.